همانطور که اشاره شد، فرانسه در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم با فقدان لوله کشی و به نوبه خود فقدان بهداشت و تمیزی مشخص می شد. این امر تا حدی به دلیل فقدان حریم خصوصی بود، زیرا اکثر خانه ها فاقد حمام بودند. به این ترتیب، حمام کردن به معنای در معرض دید دیگران قرار دادن بدن برهنه در یک فضای مشترک بود که با یک تابو در مورد اخلاق مواجه بود. این باورها منجر به تضاد بین بهداشت و نجابت شد، که به نوبه خود کثیفی و بوی بدن را فضیلتآمیز میکرد. 10 شستن به پاشیدن سریع دستها و صورت حدود یک بار در هفته محدود شد. ایده دوش های روزانه تا دهه 1970 شروع به نفوذ در بین جمعیت ها نکرد.
داستان مایسلار واتر تا دهه 1990 ادامه داشت، زیرا در میان هنرمندان آرایشی که طبق منابع متعدد، نیاز داشتند چندین بار در طول نمایش مد، آرایش را از مدلهای باند فرودگاه پاک کنند، محبوبیت پیدا کرد. آبهای میسلار که قبلاً یکی از مواد اصلی داروخانههای فرانسوی بودند، به دلیل خاصیت پاککنندگی قدرتمند بدون ایجاد سوزش یا خشک کردن پوست، شناخته شدند. یکی از منابع اعلام کرد که آنها "به طور تمیز از روی پوست ذوب می شوند و هیچ تحریکی ندارند و هیچ روغنی از خود باقی نمی گذارند..."12 این اثربخشی، همراه با جذابیت مد فرانسوی، می تواند توضیح دیگری برای استقبال بازار از آب های میسل ارائه دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر